آيا تأكيد انحصاري شيعه بر پيروي از علي و فاطمه و ديگر اهل بيت پيامبر، مانع بهره مندي اهل سنت و بلكه تمام آدمياني كه به معرفت و فضيلت و عدالت نيازمندند، از آن ها نمي شود؟ و آيا شيعه چنين حقي دارد؟
پاسخ:
در پاسخ اين مسئله يادآوري اين نكته لازم است كه شيعه نه تنها مانع بهره مندي ديگر انسان ها از اعم از مسلمان و غير مسلمان از پيامبر و اهل بيت معصومش نيست، بلكه تمام هدفش اين است كه با معرفي اهل بيت پيامبر و جايگاه خاص آن ها در جامعه اسلامي و انساني زمينه بهره مندي بيشتر انسان ها را از هدايت و معرفت و معنويت آن بزرگواران فراهم كند.

بلي يكي از ويژگي هاي منحصر به فرد شيعه اين است كه در طول تاريخ، اميرالمؤمنين ـ عليه السلام ـ را بعد از پيامبر اكرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ رهبر و پيشواي بلامنازع و خليفه و جانشين لايق و بلافصل پيامبر ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ مي دانند و اعتقاد راسخ دارند كه بعد از پيامبر ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ علي ـ عليه السلام ـ رهبر و پيشواي جهاني است كه پيامبر به دستور خداوند متعال در هجدهم غدير سال دهم هجري در وادي غديرخم اين مساله را به مسلمانان ابلاغ فرمود.
و به همين دليل شيعيان از همان آغاز بعد از رحلت پيامبر اكرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ به تبعيت از دستور رسول خدا ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ ، علي ـ عليه السلام ـ را رهبر و پيشواي جهان اسلام مي دانند و در اين راه چه رنج ها و ستم هايي را كه متحمل نشده اند! و تمام هدف آن ها از اين اول تبعيت از حق و حقيقت بوده و نيز زمينه سازي براي گسترش آن در دل و جان همه تشنگان حق و حقيقت و عدالت و فضيلت بوده است. پس تأكيد شيعه بر منحصر كردن راه درست پيروي از پيامبر به پيروي از اهل بيت اوف در راستاي فراهم سازي استفاده همه انسان هاي حقجو از اين معدن علم و تقوا و فضيلت بوده است.
بنابراين علي ـ عليه السلام ـ و فاطمه ـ عليها السلام ـ و ديگر اهل بيت را كساني از بشريت گرفتند كه نگذاشتند به عنوان الگو و اسوه و رهبر جهاني مطرح بشوند. آن هايي كه در سقيفه بني ساعده جمع شدند، در حالي كه چند روزي و بلكه چند ساعتي از رحلت پيامبر اكرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ نگذشته بود، بر خلاف سفارش هاي آن بزرگوار كه شيعه و سني آن را نقل كرده اند، افراد ديگري را بدون در نظر گرفتن مقام خطير خلافت و لياقت جانشيني رسول اكرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ ، به جاي اميرالمؤمنين به رهبري امت اسلامي برگزيدند. و به اين هم اكتفاء نكردند بلكه براي «جلوگيري از نشر فضايل اهلبيت ـ عليهم السلام ـ ساليان متمادي از نقل روايت و احاديث نبوي جلوگيري كردند و به نقل مورخين خود اهل سنت، نام مقدس (علي) را بر فرزندان مسلمان جرم مي دانستند و افرادي را كه چنين نامي براي فرزندان شان مي نهادند، مجازات مي كردند».(1) و براي در تنگنا قرار دادن اهل بيت ـ عليهم السلام ـ فدك را به زور از فاطمه زهرا ـ عليها السلام ـ گرفتند و فرزندان رسول خدا (امام حسن و امام حسين ـ عليهم السلام ـ ) را بعد از مدت كوتاهي از رحلت رسول اكرم مظلومانه به شهادت رساندند.

بنابراين، انصاف است كه شيعه متهم به گرفتن اهل بيت از بشريت و مسلمانان شود؟! آيا شيعه علي و فاطمه را از مردم گرفته اند و يا اين كه كساني كه اين همه ظلم و ستم در حق اهلبيت ـ عليهم السلام ـ روا داشته و علي ـ عليه السلام ـ را در رديف و همسان معاويه و مانند او مي دانند؟!
پاورقی:
1. تهذيب الکمال، حافظ، مسند احمد، ص367.

1.متاثر شدن از حوادث ناگوار و تلخ در زندگي مانند از دست دادن عزيزان آن هم شخصيت هاي بي نظير و الهي كه وجود شان براي همگان خيرات و بركات بيشمار دارد يك امر طبيعي و معمول و معقول مي باشد و اصولاً بين عزاداري وگريه بر از دست رفتگان، كه لازمۀ فطرت انساني است، با بي تابي و اضطراب و چاك كردن گريبان و خراشيدن صورت، ناشي از تاثر شديد كه آميخته با اعتراض و شكوه و شكايت از مقدرات و قضاي الهي كه منافي با مقام صبر در بندگان خداوند متعال است تفاوت آشكار وجود دارد .

راه نخست راه پيامبر و ياران اوست، آنگاه كه ابراهيم فرزند پيامبر درگذشت، چنين فرمود: « چشم گريان است و اشكريزان،و قلب سوزان».(1) در جنگ احد وقتي حمزه به شهادت رسيد، صفيه دختر عبدالمطلب از راه رسيد، و به دنبال پيامبر مي‌گشت وقتي آن حضرت را يافت، پيامبر بين او و انصار فاصله انداخت، و فرمود: او را به حال خود واگذاريد:‌ صفيه نزد پيامبر و يا جنازۀ حمزه نشست و گريست. هرگاه صداي او به گريه بلند مي شد صداي گريۀ پيامبر نيز بلند مي شد و اگر او آهسته مي گريست پيامبر هم آهسته گريه مي كرد. فاطمه دختر رسول خدا نيز مي گريست. و به فاطمه مي فرمود: «هيچ كس مانند تو مصيبت نخواهد ديد».(2)

2- به نظر مي رسد معناي اين جمله كه « حضرت بعد از رحلت پدرش آن قدر گريه مي كردند كه همسايگان گفتند ما از گريه فاطمه (سلام الله عليها) اذيت مي شويم» شيون و ناله هاي با آواز بلند نباشد زيرا كه همسايگان هرگز از شنيدن صداي گريه حضرت صديقه طاهره سلام الله عليها در اذيت و آزار نبودند چه آن كه شأن آن حضرت اعلي و اجل از آن بود كه ناله و شيون كنند كه صداي مباركش موجب آزار همسايگان شود بلكه معناي اين جمله معروف كه مردم به اميرالمومنين گفتند به فاطمه (سلام الله عليها) بگوييد يا شب گريه كنند يا روز ، اين است كه وقتي زنان مدينه به عيادت آن بانو مي رفتند هميشه او را غمگين و اندوهناك و گريان مي ديدند و وقتي بر مي گشتند به خانه هاي شان گريه و ناله مي كردند و اين وضعيت به همه شهر سرايت كرده بود و لذا اغلب مردم ناراحت بودند و در حقيقت موجب رسوايي و بي اعتباري دستگاه غاصب خلافت و كساني كه در حق آن حضرت ستم نموده و موجب ناراحتي و آزار او شده بودند مي‌گرديد و لذا از اميرالمومنين (علیه السلام) تقاضا نمودند كه به حضرت صديقه بگويند كم تر اظهار ناراحتي نمايند.

در حقيقت عزاداري حضرت صديقه ي شهيده و اظهار ناراحتي و گريه هاي آن بانوي مظلومه را مي توان يك نوع مبارزه در راستاي بيان مظلوميت اهل بيت و رسوا نمودن دستگاه غاصب خلافت تلقي نمود چنان چه اين امر در قضيه ي دفن و كفن و پنهان بودن قبر شريف او كه قطعا به سفارش آن حضرت و تدبير اميرالمومنين بوده مشهود است.

پاورقی:
1. مجمع الزوائد، هيثمی، ج3، ص8 . دار الكتب العلمية - بيروت – لبنان، 1408 ه .
2. مقريزی، امتاع االاسماع، ص154. منشورات محمد علي بيضون ، دار الكتب العلمية - بيروت – لبنان ، 1420 ه .